Guy ritchie amcamızın "Revolver" filmini izledim tekrar. izledikce daha bir dikkat ediyorum detaylara. gercekten guzel bir film yapmis, ilk izlediginde "ne ki simdi" bu dedirten sonra detaylara daha iyi baktikca, hemen hemen herkesin icinde olan o ic sesin, hani "sadece bende mi var?" dan baslayip, "baskasina da sorulmaz ki simdi sende ic ses var mi?" gibilerinden KENDI KENDIMIZE sordugumuz sorular nedeni ile cok da desmedigimiz bir konuyu bence cok guzel ele almis Guy ritche.
Internette bakildiginda pek cok begeneni oldugu gibi cok begenmeyeni de olan bir film. En guzeli alip izlemek, elalemin ne dusundugunun ne onemi var seyredip karar vermek en guzeli.
Seyrettikten sonra biraz daha dusundum, gercekten o kadar cok KENDI KENDIME laflar ediyorum ki gun icinde, hayatimda pek cok kararimi etkileyecek kadar da baskin olan bu icsel SESIMIN esiri miyim? diye sormadan edemiyorum. (Ozellikle buyuk harflerle yazdim ki daha sonra okudugumda aha bir dikkat edeyim diye :) ). Sonucta bu sesi kıstıgımızda veyya duymamazliktan geldigimizde hayat daha bir akıcı oluyor, daha bir kabulleniyor keyif aliyor insan. ben sahsen bu sekilde gordum mevzuyu.
Ego ile ilgili genis bir bilgiyi hap olarak almak isteyenler olursa about.com bu konuda bir iki cift laf etmis, baslangic icin buradan ilerlenebilir.
Kayıtlar
